"Gaya mo nanan sayo" sabi niya. Isa lang yan sa mga insulto/pangaasar na sinasabi nya sa akin every now and then, and as always hindi naman ako nakibo. Nagiisp lang ako. Ano nga ba ang gaya ko.
I am still legally married nung maging kami though hiwalay na kami ng asawa ko. A few months into the relationship I decided to file an annulment kasi isip ko ang pangit naman ng relasyon namin kung may legal pa rin akong asawa. Bago naging kami nagkaroon ako ng isang short-lived relationship. I will not explain why it was short-lived, let us just say na I was not happy so I decided to end it. We had so many trials when we were just starting kasi hindi lang ex-GF nya pati ex-BF ko ginugulo kami, nakisali pa ang mga so-called friends na nakisawsaw. Anyway, hindi ko masasabi na mabuti akong tao kasi wala naman akong ebidensya pero alam ko sa sarili ko na mapagmahal ko.
When my annulment is finally over, sabi nya magpakasal na daw kami. Syempre ang saya ng lola nyo, he was everything I ever asked for. Lagi nyang sinasabi sa akin dati na "past is past" daw, kaya siguro kahit minsan hindi niya ako tinanong about sa ex-husband ko, kung bakit kami naghiwalay at kung ano ano pa about sa past ko. I was lucky to have found someone who will not remind me of my past kasi its something na ayoko ng isipin pa. That's what I thought.
We had a fairytale like wedding, sa loob ng isang famous cave. I looked like Cinderella on my wedding gown. I am the happiest girl that time. My husband is not the sweetest and most thoughtful guy on earth, siguro 10% lang ang sweetness niya sa katawan at 10% lang din ang thoughtfulness niya. But I love him. Yun lang ang importante dun. Bukod naman kasi sa pagiging totoy bato niya wala naman akong ibang masabi sa ugali niya. Overall, okay pa rin naman siya. Bihira kaming magaway kahit nung mag BF-GF pa lang kami talagang once in a blue moon lang, pero nga lang kapag nag-away kami minsan di nya ako kinikibo ng halos dalawang araw. Kahit dugo na nga iluha mo wala siyang pakialam. Bato nga sya eh. Sobrang tigas.
Hindi ko masasabi na hindi ako masaya sa buhay ko ngayon, kasi ang totoo, kahit mas magaling magparamdam ng inis kesa pagmamahal ang asawa ko masaya pa rin naman ako. Nakuntento na ako at natangap sa sarili ko na he will never be someone like Edward Cullen or Christian Grey. He is not sweet, he will never be.
There are times na inisip ko kung bakit ba nya ako pinakasalan kung every chance he gets he would remind me of "who I was" sabi nga niya. Hindi ko naman siya pinilit. Hindi naman ako buntis. Lalong hindi ko siya tinutukan ng baril to marry me.
Ang totoo masama ang loob ko ngayon. Nagaway kami ng hindi ko alam kung anong dahilan. Ang alam ko lang I walked ahead of him kasi nga lagi akong naiiwan kapag naglalakad lalo na kapag may kasabay kaming mga kasama niya sa work. Madalas hinahabol ko siya kapag naglalakad kami. Sasabihin nya ang bagal kong maglakad pero di naman talaga ako mabagal, mabilis lang maglakad yung mga kasabay namin na sinasabayan nya kaya naiiwan ako. Hindi lang naman isang beses nya ginawa sa akin yun. Madalas kapag naglalakad kami kahit sabihin ko na masakit paa ko hindi sya sasabay sa pace ko, he would sometimes drag me para makasabay sa kanya or pipilitin kong sumabay kahit masakit nga paa ko. Yun lang ginawa ko kahapon, thinking na makakahabol naman sila ng paglalakad nagpatiuna na ako. Tapos when we arrived home he was acting irritated. He ate alone without even asking me to join him and he slept in the couch . In the morning he did not even bother to say goodbye. Well ganun naman talaga siya kapag naiinis siya pero di ko lang talaga maintindihan kung anong mali sa ginawa ko.
I am still legally married nung maging kami though hiwalay na kami ng asawa ko. A few months into the relationship I decided to file an annulment kasi isip ko ang pangit naman ng relasyon namin kung may legal pa rin akong asawa. Bago naging kami nagkaroon ako ng isang short-lived relationship. I will not explain why it was short-lived, let us just say na I was not happy so I decided to end it. We had so many trials when we were just starting kasi hindi lang ex-GF nya pati ex-BF ko ginugulo kami, nakisali pa ang mga so-called friends na nakisawsaw. Anyway, hindi ko masasabi na mabuti akong tao kasi wala naman akong ebidensya pero alam ko sa sarili ko na mapagmahal ko.
When my annulment is finally over, sabi nya magpakasal na daw kami. Syempre ang saya ng lola nyo, he was everything I ever asked for. Lagi nyang sinasabi sa akin dati na "past is past" daw, kaya siguro kahit minsan hindi niya ako tinanong about sa ex-husband ko, kung bakit kami naghiwalay at kung ano ano pa about sa past ko. I was lucky to have found someone who will not remind me of my past kasi its something na ayoko ng isipin pa. That's what I thought.
We had a fairytale like wedding, sa loob ng isang famous cave. I looked like Cinderella on my wedding gown. I am the happiest girl that time. My husband is not the sweetest and most thoughtful guy on earth, siguro 10% lang ang sweetness niya sa katawan at 10% lang din ang thoughtfulness niya. But I love him. Yun lang ang importante dun. Bukod naman kasi sa pagiging totoy bato niya wala naman akong ibang masabi sa ugali niya. Overall, okay pa rin naman siya. Bihira kaming magaway kahit nung mag BF-GF pa lang kami talagang once in a blue moon lang, pero nga lang kapag nag-away kami minsan di nya ako kinikibo ng halos dalawang araw. Kahit dugo na nga iluha mo wala siyang pakialam. Bato nga sya eh. Sobrang tigas.
Hindi ko masasabi na hindi ako masaya sa buhay ko ngayon, kasi ang totoo, kahit mas magaling magparamdam ng inis kesa pagmamahal ang asawa ko masaya pa rin naman ako. Nakuntento na ako at natangap sa sarili ko na he will never be someone like Edward Cullen or Christian Grey. He is not sweet, he will never be.
There are times na inisip ko kung bakit ba nya ako pinakasalan kung every chance he gets he would remind me of "who I was" sabi nga niya. Hindi ko naman siya pinilit. Hindi naman ako buntis. Lalong hindi ko siya tinutukan ng baril to marry me.
Ang totoo masama ang loob ko ngayon. Nagaway kami ng hindi ko alam kung anong dahilan. Ang alam ko lang I walked ahead of him kasi nga lagi akong naiiwan kapag naglalakad lalo na kapag may kasabay kaming mga kasama niya sa work. Madalas hinahabol ko siya kapag naglalakad kami. Sasabihin nya ang bagal kong maglakad pero di naman talaga ako mabagal, mabilis lang maglakad yung mga kasabay namin na sinasabayan nya kaya naiiwan ako. Hindi lang naman isang beses nya ginawa sa akin yun. Madalas kapag naglalakad kami kahit sabihin ko na masakit paa ko hindi sya sasabay sa pace ko, he would sometimes drag me para makasabay sa kanya or pipilitin kong sumabay kahit masakit nga paa ko. Yun lang ginawa ko kahapon, thinking na makakahabol naman sila ng paglalakad nagpatiuna na ako. Tapos when we arrived home he was acting irritated. He ate alone without even asking me to join him and he slept in the couch . In the morning he did not even bother to say goodbye. Well ganun naman talaga siya kapag naiinis siya pero di ko lang talaga maintindihan kung anong mali sa ginawa ko.
